Angst en zo…

Tijdens de postpartum depressie van Tamara speelde de angst om ziek te worden een rol in haar klachten. Met de berichten rondom het nieuwe Coronavirus , moet ze terugdenken aan deze tijd en wat het met haar deed…

Angstklachten is een van de symptomen die bij een postpartum- of postnatale depressie kunnen horen. Je kan bang zijn dat jouw kindje of jezelf iets overkomt, dat je kindje ziek is wordt, dat je geen liefde of geluk meer kan voelen of dat je man ervandoor gaat met de slanke kraamhulp.
Over dat laatste heb ik tijdens mijn postpartum periode een “leuke” psychologische triller gelezen van een Nederlandse schrijfster.  Leest lekker weg, maar mijn advies is: Niet doen als je minder dan een jaar geleden bevallen bent -maar dat terzijde –

Tijdens mijn postpartum depressie had ik vooral last van de angst dat ik en/of mijn beeb ziek zouden worden. Want ziek zijn betekende: meer huilen, meer stress, en (nog) minder slapen. Ik voelde me fysiek en mentaal al niet opgewassen tegen een normale gezonde situatie, laat staan als we ziek werden. 
Hulp van familie of vrienden was destijds karig aanwezig, dus zag ik als een berg op tegen wat er zou komen als er weer eens groene snot in de oogjes of neus zichtbaar werd.

Het was de winter van 2017/2018, de winter waarin de thermometer standaard op de commode lag omdat het elke week raak was. Mensen met verkoudheden werden beleefd -of wat minder beleefd- gevraagd om weg te blijven.

Voor mensen met koortslippen wilde ik de deur in het gezicht dichtgooien. En in het bejaardentehuis van een van de oma’s waar een nieuwjaarsviering was, heb ik een tiental (onbekende) bejaarden & verzorgsters willen bevechten omdat ze aan mijn zoontjes handjes en wangen wilden zitten, kusjes wilde krijgen en dat zelf ook ongevraagd deden.  STAY AWAY FROM MY KID met die e-coli, streptokok en alle anders soorten -kokken…

Terugkijkend was het allemaal peanuts, wat er in die en in de volgende winters aan virussen voorbij kwam: normale verkoudheden en normale (buik)griepjes. Inmiddels maak ik me niet meer zo druk, we hebben spuug & poep van de meubels en de grond opgeruimd, we hebben aan het open raam gestaan met de pseudokroep, met rode vlekken naar de spoedeisende hulp geweest om erachter te komen dat het koortsuitslag was, we hebben splinters uit voeten gehaald en zeer regelmatig (ook zelf) met koorts op bank gelegen. En uiteindelijk ging dit allemaal voorbij en het kwam weer goed!

Van het Coronavirus weten we nog niet zo veel, maar ik weet wel dat als het virus die winter de kop had opgestoken, ik waarschijnlijk niet graag naar buiten was gegaan. Ik denk nu dan ook aan de moeders die op dit moment eenzelfde soort angst hebben en met een kleine beeb op hun schoot twijfelen om naar buiten te gaan of mensen binnen te laten. En ik vraag me af… hoe gaat het met jullie?  Herkennen jullie ook de angsten en hoe ga je hiermee om?