Slaap

(Tamara) Waar ik de meeste behoefte aan had, was het minste voorhanden. SLAAP! Chronisch slaaptekort is killing and “that shit will fuck you up for real!”

Als ik al mijn katers sinds mijn 18^e bij elkaar optel in een megakater en die optelsom 1,5 jaar lang doortrek, dan heb je een beetje een idee waar ik het over heb. Voordat ik beviel, kon ik iemand wel een oneindige slaap toewensen, als ze zeiden:“geniet er nog maar van, veel extra slapen, want straks is het gedaan met rust”.

Natuurlijk weet je dat de korte nachten erbij zullen gaan horen, maar wat het echt betekent om (bijna) niet te slapen, daar kan geen Super-Commando-Training van het Noord-Koreaanse leger je op voorbereiden. Je kan je niet voorbereiden op slaaptekort, want “voor-slapen” bestaat namelijk niet. Het advies was net zo irritant als onzinnig.

Weet je hoe ik dat weet van dat “voor-slapen”? Omdat ik het eerste jaar alles, maar dan ook alles, gelezen en gezien heb over slaap. Het slapen van je baby, wat er met je brein en je lijf gebeurt als je niet slaapt, of je dood kan gaan aan slaaptekort enz…Als er een academische studie voor was, heb ik alle literatuur 3 keer gelezen, en alle internetbronnen geraadpleegd. Ook heb ik ervaring met alle adviezen, regels, protocollen, tips en hulpmiddelen die te vinden zijn. Maar slapen, ho maar! Daarnaast spreekt het materiaal elkaar tegen en lijkt iedereen een expert te zijn en zelf een wonderschone slaapbaby te bezitten.

De tips en de goedbedoelde opmerkingen vlogen me om de oren, daar kan ik nog wel een Winkler Prins- van uitbrengen, maar daar heb ik dan weer niet de energie voor. Het gebrek aan slaap werd zo’n ding, dat als iemand me verteld had om bij volle maan met 3 fakkels een rituele verbanningsdans te doen om het huis vrij te maken van alle radicalen, ik dat had gedaan. Gek werd ik ervan, van het niet- slapen!

En toen maakte mijn man een einde aan het circus; “Accepteer nou maar dat dit het is, voor nu (PUNT!)” en nee hij wilde geen slaapcoach om ons bij te staan -ook geen aantrekkelijke- en daarmee vervloog het laatste sprankje hoop. Het was het enige wat ik nog niet had geprobeerd… En net op het moment dat de slaapdeprivatie me de kop zou gaan kosten, veranderende er een heleboel bij mezelf, bij mijn kind, in de voeding en in het slapen.

En die trend zette zich door en langzaam, heel langzaam, verdwenen de wallen, verdwenen de kilo’s die ik had opgedaan door mijn enorme zucht naar suiker in deze fase, en I became me ! ☺