Bevallingsverhaal van Henrieke, deel 1

Om 5.00 word ik wakker, ik voel lichte weeën. Eindelijk! Ons kindje komt!

Ik sta op omdat ik van opwinding niet meer kan slapen. Ik wil nu het nog kan ervoor zorgen dat de laatste dingetjes gereed zijn, mocht het snel gaan. Ik verzorg de dieren, doe de was en afwas. Ondertussen heb ik de weeën getimed. Al een uur lang, om de 5 minuten. Dat betekent dat ik de verloskundige moet bellen.

Ik maak mijn vriend wakker en vertel hem dat het begonnen is en dat ik de verloskundige ga bellen. Om ongeveer 7.00 komt de verloskundige. De weeën zijn niet heftig maar wel regelmatig. De verloskundige spreekt met ons af om rond 11.00 nog eens te komen kijken. Ondertussen kruip ik nog even lekker in bed en kijk een documentaire. Als de verloskundige om 11.00 terug komt, lijken de weeën afgezwakt. Ze geeft aan om rond 13.30 nog eens terug te komen en dat ze dan de vliezen zal breken.

Rond 14.00 worden de vliezen gebroken. Er zit meconium in het vruchtwater. Dit maakt mij ongerust. De verloskundige stelt mij gerust en geeft aan dat we nu naar het ziekenhuis gaan zodat het kindje in de gaten gehouden kan worden.

Na het breken van de vliezen zijn de weeën veel heftiger geworden. Mijn vriend helpt mij mijn veters strikken en terwijl ik leunend tegen de muur een wee weg puf, vraagt hij nog of de veters strak genoeg zitten. Ik zeg dat dit mij dat niet boeit, hier moeten we om lachen.

Mijn bevalling wordt in het ziekenhuis overgenomen door de verloskundige aldaar. Helaas blijken de weeën weer afgezwakt. Omdat het kindje in het vruchtwater gepoept heeft, willen ze de bevalling stimuleren en krijg ik weeën opwekkers. Een snufje zeggen ze….Al gauw voel ik heftige weeën. In het begin krijg ik nog pauzes tussendoor, later lijken de weeën continu zonder pauze te komen. Ik merk dat ik verkramp, ik krijg ze niet meer weg gepuft. Ik ben als de dood dat men de weeën opwekkers nog hoger zal zetten, maar dit gebeurt gelukkig niet. De verloskundige adviseert mij een ruggenprik te nemen. Ik had me eigenlijk voorgenomen dit niet te doen, echter geeft ze aan dat ik nog heel lang te gaan heb. Ik neem haar advies aan en ben opgelucht dat de pijn snel over zal zijn.

Rond 18.00u krijg ik de ruggenprik, mijn vriend blijft continu bij mij en ondersteunt mij bij elke wee. Wanneer de prik eenmaal werkt voel ik mij veel beter. Ik ben opgelucht. Nu wachten we totdat het hoofdje van het kindje te zien is en dan mag ik persen. Ik voel lichte persdrang, maar dit alles is goed te hanteren. Het is zelfs heel gezellig op de verloskamer; de sfeer is goed, de mensen zijn aardig en ik voel mij er prettig.

Rond 0.00u mag ik persen. Ze vragen mij om mij boos te maken om zo het persen meer kracht te geven. Mijn vriend vraagt mij te denken aan de scheidsrechter waarmee ik in mijn laatste voetbalwedstrijd een conflict mee had (waarschijnlijk onder invloed van hormonen haha). Na ongeveer een half uur persen wordt onze dochter net voor half 1 geboren. Ik ben heel verbaasd dat ze er opeens is en dat ze zo warm is. Na 45 minuten wordt ze aangelegd. Daarna gaan ze ons meisje verzorgen, ik weet niet waar. Mijn vriend en ik worden alleen gelaten.

Ik merk dat ik heel erg moe ben, eerst denk ik dat het normaal is om zo moe te zijn na een bevalling. Echter schiet de gedachte door mijn hoofd; ‘als ik mij nu over geef aan de vermoeidheid en ga slapen, dan kan ik wel eens niet meer wakker worden’. Ik vertel mijn vriend dat ik moe ben en dat ik mij niet goed voel, hij gaat meteen personeel halen. De verloskundige komt en drukt op mijn buik. Voor mijn gevoel spuit het bloed tussen mijn benen. Mijn vriend geeft later aan dat dit ook zo was. De gedachte ‘ik zal toch niet nu ik net een kindje heb gekregen zelf het loodje leggen’ schiet door mijn hoofd. Ook merk ik dat deze gedachte mij emotioneel niet raakt. Hij lijkt los te staan van mijn gevoel, alsof het een zakelijke vaststelling of feit is.